แต่เมื่อเวลาผ่านไป แม่ฉันเริ่มกลายเป็นคนหนึ่งที่ใช้พื้นที่โซเชียลมีเดียในการแบ่งปันเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตประจำวันกับฉัน เพื่อนๆ ของแม่ และสมาชิกในครอบครัว ช่วงแรกก็เป็นการทักทายถามไถ่ด้วยข้อความตามปกติ แต่เมื่อ “คนไทย” เริ่มส่ง “รูปภาพ” เพื่อเป็นการทักทายในทุกๆ เช้า โลกของการใช้โซเชียลมีเดียก็เปลี่ยนไป
จากรูปภาพธรรมดา ก็พัฒนามาเป็นภาพดอกไม้ตามสีวันพร้อมข้อความอวยพรให้มีความสุข ซึ่งภาพเหล่านี้ “พ่อๆ แม่ๆ” ของเราเป็นผู้สร้างสรรค์ขึ้นมา บางครั้งก็มีภาพเด็กน่ารักๆ กำลังหัวเราะ หรือหมาแมวน่าเอ็นดู
ด้วยการงานอาชีพของฉันต้องติดต่อกับบุคคลอายุ 40 ปีเป็นต้นไปค่อนข้างมาก และมีพวกเขาอยู่ในรายชื่อไลน์ ทุกๆ เช้าฉันจึงได้รับรูปภาพดอกไม้ หมาเแมว เด็กๆ เป็นจำนวนมากเป็นการรับอรุณ ช่วงแรกๆ ก็รู้สึกมีความสุขดี แต่ต่อมาต้องยอมรับว่าเริ่มไม่สนุกกับการเจอภาพเดิมๆ เนื้อหาเดิมๆ ทุกวัน จนเริ่มหัวเสียเมื่อต้องได้รับรูปภาพเพราะฉันเป็นคนที่อ่านข้อความจากทุกคนเพื่อไม่ให้มีข้อความตกค้างและไม่ได้อ่าน ดังนั้นฉันจึงต้องใช้เวลาค่อนข้างมากในการเปิดเข้าไปดูรูปภาพรับอรุณทั้งหมดและได้แต่อัศจรรย์ใจว่าเพราะเหตุใดพวกเขาจึง “ว่าง” ส่งข้อความกันขนาดนี้ และเมื่อได้คุยกับเพื่อนวัยเดียวกัน ก็พบว่าพวกเราประสบปัญหาไม่ต่างกัน
กระทั่งวันหนึ่ง ที่ความคิดฉันไปเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อฉันกับแม่ต่างมีมือถือกันคนละเครื่องเพื่อใช้ในการนั่งท่องโลกกว้างผ่านสมาร์ทโฟน จู่ๆ แม่ก็ยื่นมือถือมาให้ดูพร้อมกับถามฉันว่า “รูปนี้สวยมั้ย” ฉันถามกลับไปทันที “แม่ถามทำไม” คำตอบที่ฉันได้รับคือ “จะเอาไปแต่งข้อความส่งให้เพื่อน”
และนั่นก็ทำให้ฉันมานั่งคิดถึงความเป็นมาเป็นไปของความ “ว่าง” ที่ฉันเคยตั้งคำถาม ถึงกลุ่มผู้ส่งข้อความที่ส่วนมากเริ่มมีอายุแล้ว และหลายคนมีตำแหน่งหน้าที่การงานระดับสูง มีคนคอยแบ่งเบาภาระ จึงทำให้มีเวลาว่างผลิตรูปภาพอวยพรในแต่ละวัน แต่ก่อนหน้าที่พวกเขาจะว่างขนาดนี้ ภาพของแม่ก็สะท้อนให้ฉันหวนคิดว่า พวกเขาผ่านการลำบากตรากตรำทำงานอย่างหนักเพื่อหาเลี้ยงครอบครัวและสร้างอนาคตให้มั่นคงกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้
เพราะเบื้องหลังรูปภาพที่ใครหลายคนรู้สึกรำคาญจนต้อง “บล็อค” พวกเขานั้น เต็มไปด้วยความตั้งใจในการคัดสรรรูปภาพ บรรจงแต่งข้อความดีๆ เพื่อมิตรภาพอันดีงามจากการทักทาย และที่สำคัญกลุ่มคนเหล่านั้นเพียงต้องการส่งต่อข้อความดีๆ ความรู้สึกอบอุ่น ต่อให้เพื่อนและบุคคลที่พวกเขามีความปรารถนาที่ดีให้
ในขณะที่เรากำลังเติบโตจากเงินที่พวกเขากัดฟันหามาให้พวกเราในอดีต ที่ทำให้คนกลุ่มนี้ไม่มีเวลาว่างมาทำอะไรแบบนี้ แต่วันหนึ่งเมื่อเราเลี้ยงตัวเองได้และพร้อมจะโบยบินออกจากใต้ปีกพวกเขา เรากลับรำคาญความคิดถึงของเขา จากนั้นฉันจึงเปลี่ยนมุมมองความคิดต่อรูปภาพเหล่านี้เสียใหม่
ทุกวันนี้ฉันชินกับการตื่นขึ้นมาพร้อมข้อความไม่ต่ำกว่า 30 ข้อความต่อวัน ฉันยิ้มรับข้อความเหล่านั้นและภาวนาในใจว่าขอให้วันของฉันเต็มไปด้วยความสุขดังข้อความที่ได้รับ ฉันลงทุนไม่กี่บาทในการซื้อสติ๊กเกอร์ไหว้อย่างนอบน้อมเพื่อส่งกลับให้พวกเขาในทุกๆ วัน เพื่อขอบคุณและให้พวกเขาได้รับรู้ว่า ความคิดถึงนั้น ได้ส่งมาถึงฉันและซึมเข้าสู่หัวใจฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
คุณล่ะคะ พร้อมจะเปลี่ยนมุมมองต่อข้อความ “สวัสดียามเช้า” หรือยัง?
