รักกันไว้เถิด

เมื่อเติบโตขึ้นทั้งสองอาศัยอยู่กับญาติ เพราะพ่อเสียชีวิตและแม่ก็ได้ย้ายถิ่นฐานไปอยู่ต่างประเทศ ทั้งคู่พยายามหาเลี้ยงตนเองและเรียนหนังสือให้ได้ตามกำลัง วันเวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่า น้องสาวได้ร่ำเรียนจนได้ทำงานเป็นพยาบาลและกลับมาอยู่ที่บ้านเกิด ในขณะที่พี่ชายไม่ได้ทำงานเป็นหลักแหล่งเนื่องจากเขาตัดสินใจไม่เรียนต่อตั้งแต่ต้น และด้วยหน้าที่ของเธอจึงทำให้ไม่มีเวลาแม้แต่จะออกไปหาอาหารรับประทาน ซึ่งก็เป็นพี่ชายของเธอที่เป็นคนหิ้วอาหารโปรดมาให้เธออยู่เสมอ

วันหนึ่งเธอมีความรักแต่พี่ชายของเธอไม่เห็นด้วยและเตือนว่าให้เลิกกับผู้ชายคนดังกล่าวเสีย เธอไม่เชื่อฟังแถมยังว่าพี่ชายไปว่า “ทำตัวเองให้ดีได้สักครึ่งของเขาก่อนแล้วค่อยไปว่าเขา” เธอเลือกผู้ชายคนนั้นและบอกพี่ชายว่าไม่ต้องเอาข้าวมาส่งให้แล้ว กระทั่งวันหนึ่งคนที่เธอรักหักอกเธออย่างเจ็บปวด และเธอก็ได้กลับมาอยู่บ้านกับพี่ชาย

หลังจากนั้นพี่ชายก็เอาข้าวมาส่งเช่นเคยพร้อมกับมีบาดแผลเต็มหน้า เนื้อตัวมอมแมม เธอถามว่าไปทำอะไรมา พี่ชายตอบแค่ว่ามีเรื่องชกต่อยกับที่ทำงาน เธอไม่ได้พูดอะไรมาก แม้จะรู้สึกตื้นตันที่พี่อุตส่าห์เอาข้าวมาให้ เธอบอกออกไปเพียงแค่ว่า “ขอบคุณนะสำหรับข้าว” และพี่ชายก็เดินจากไป เธอก็ทำงานตามปกติต่อไป

วันต่อมาทางห้องฉุกเฉินได้รับแจ้งเหตุคนถูกทำร้ายให้เตรียมรับด้วย และเมื่อคนที่ถูกเข็นเข้ามามันคือร่างของพี่ชายเธอถูกกระสุนปืนยิงเข้าที่หน้าอกและเสียชีวิตในที่สุด ซ้ำร้ายคนที่ก่อเหตุคืออดีตแฟนหนุ่มของเธอ ที่พี่ชายเธอไปเอาเรื่องเมื่อวันก่อน โทษฐานทำให้น้องสาวเสียใจ ทำให้เกิดความแค้นและตามมาล้างแค้นในที่สุด

สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้ามันทำร้ายเธอหนักมาก ทำให้หวนนึกถึงคำพูดสุดท้าย และตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเธอไม่เคยแสดงออกถึงความรักความห่วงใยต่อพี่ชายเลย ซ้ำร้ายเธอค้นพบว่าเงินค่าเล่าเรียนที่พี่ชายบอกว่าแม่ส่งมาให้จากเมืองนอกนั้น คือเงินที่พี่ชายไปหยิบยืมมา และเขาเองได้ทำงานใช้หนี้ มาตลอดระยะเวลาหลายปีที่เธอได้ร่ำเรียนจนจบการศึกษา

ถึงตอนนี้ แม้ว่าเธออยากจะหันกลับไปกอดไปขอบคุณพี่ชายมากแค่ไหน มันก็สายเกินไปเสียแล้ว... เพราะฉะนั้น หากคุณยังมีคนที่คุณรักและคนที่รักคุณ โดยเฉพาะสมาชิกในครอบครัว ขอให้แสดงความรักต่อกันให้มาก ๆ เพราะเราไม่มีทางรู้เลยว่า การจากกันในวันนี้ เราจะได้พบกันอีกครั้งหรือไม่ …